To niezwykle fascynująca i wciągająca książka. Pewnie sama nie sięgnęłabym po tę pozycję z uwagi na jej tytuł, który kojarzył mi się z kryminałem. To powieść o młodych ludziach, którzy uwielbiają teatr i sztukę, uczą się aktorstwa i są w tym naprawdę świetni. Ponadto opowieść ta dowodzi, że aktorzy potrafią się świetnie maskować, są także doskonałymi manipulatorami.
Podczas majówki miałam ochotę na nieco inny rodzaj literatury, trochę inną niż do tej pory tematykę. Udałam się do biblioteki, by przejrzeć jej zasoby. Jak zwykle porozmawiałam chwilę z bibliotekarką i powiedziałam, czym jestem zainteresowana. I tak oto w moje ręce wpadła powieść Alice Walker pt. "Kolor purpury". I przepadłam. Całość przeczytałam w dwa dni. Zanim jednak napiszę o tej poruszającej książce wspomnę coś o samej autorce.
Dawno nie czytałam tak poruszającej książki. To opowieść o człowieczeństwie, o próbach zachowania własnej duszy mimo niesprzyjających (to bardzo delikatne ujęcie) okoliczności. Książka jest inspirowana prawdziwą historią Helene Hannemann - Niemki, która w czasie II wojny światowej, z własnego wyboru przybyła do Auschwitz wraz ze swoją rodziną.
"Rdzę" Jakuba Małeckiego przeczytałam niemal jednym tchem. To książka, od której trudno się oderwać, nie tylko w sensie dosłownym. Mentalnie również nie jest to łatwe. Nie jest to pierwsza książka tego autora, którą miałam okazję przeczytać, dlatego wiedziałam, że decydując się na jej lekturę muszę mieć trochę czasu i spokoju. Oczywiście i w tej książce autor zaskakuje. Lektura "Rdzy" mobilizuje do stawiania pytań o ludzkie cierpienie i wnętrze. Biografie postaci są trudne do opowiedzenia w kilku zdaniach. Widzimy tu ich emocje, troski i życie, które jest momentami nie do zniesienia. Dostrzec możemy w tej książce próby ucieczki od otaczającej rzeczywistości, od wspomnień, które potrafią człowieka zrujnować, zniszczyć: Bo wiesz, czasem ucieczka to jest jedyne rozwiązanie, ale najczęściej jednak nie.
"Zbrodnia i kara" to klasyka rosyjskiej literatury. Powieść ta jest dla mnie wyjątkowa ze względu na rozbudowaną warstwę psychologiczną postaci oraz ich niejednoznaczność w ocenie moralnej. Z jednej strony bohaterowie Dostojewskiego są zbrodniarzami, czytelnik potępia ich ohydne czyny, po to, by za chwilę analizować, dlaczego w innej sytuacji zachowali się bardzo szlachetnie.
