Książka ta jest próbą odpowiedzi na pytanie, dlaczego Dania od 1973 roku jest niemal każdego roku wybierana przez OECD krajem, którego mieszkańcy są najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Publikacja ta porusza bardzo ważny temat, jakim jest wychowanie dzieci: przypomina, że: "wychowywać, podobnie jak kochać, to czasownik" zatem wymaga wysiłku i pracy.
Autorki sporo uwagi poświęcili zagadnieniu roli, jaką w życiu człowieka odgrywa zabawa, dlatego, że to właśnie ona (zabawa) uczy dzieci spokoju i rezyliencji (odporności psychicznej). Oprócz tego lektura poradnika umożliwia czytelnikowi poznanie duńskiej kultury i mentalności, sposobu myślenia. I mam tu na myśli nawet pochwały kierowane do dzieci, bo nie ma tu miejsca na nadmierne komplementowanie, a raczej na skupienie się na wykonywanej pracy, co ma uczyć pokory i sprzyjać kształtowaniu odporności. Nie oznacza to oczywiście, że Duńczycy nie chwalą swoich dzieci - oni po prostu inaczej do tego podchodzą, skupiają się na procesie, koncentrują się na wkładanym wysiłku.
Autorki poruszają dodatkowo problem przeramowania, czyli spojrzenia na sprawę z innego punktu widzenia - to swoista zmiana narracji. Jest to niezbędne z punktu widzenia rodziców - Duńczyków, którzy starają się pokazać swoim dzieciom różny sposób spojrzenia na daną sytuację. Pokazują, jak zmiana narracji wpływa na samopoczucie dziecka, pozwala mu ocenić wydarzenie na nowo, przemyśleć to, co się stało.
Trafnym określeniem na życie Duńczyków jest słowo "hygge" kojarzone z rodzinnym ciepłem, a oznaczające dosłownie "miło pobyć razem". To właśnie umiejętność wspólnego spędzania czasu jest jednym z powodów, dla którego Duńczycy zostali uznani za najszczęśliwszych ludzi na świecie.
Podsumowując to sposób wychowania dzieci sprawia, że Duńczycy od lat zajmują czołowe miejsce w rankingu najszczęśliwszych ludzi na świecie. Jest to zatem praca każdego pokolenia. Jest to ich dziedzictwo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz